Thought for Hindus - ஹிந்துக்கள் சிந்தனைக்கு... 6

சனாதன தர்மத்தில் இருக்கும் ஹிந்துக்கள் சிந்தனைக்கு...

மேலும் படிக்க

பாசுரம் (அர்த்தம்) - அகலகில்லேன் இறையும் என் - நம்மாழ்வார் திருப்பதி பெருமாளை பார்த்து பாடிய அழகான பாசுரம். ப்ராரப்த கர்மா அனுபவிக்காமல் மோக்ஷம் கொடுப்பாரா? தெரிந்து கொள்வோமே!!

அகலகில்லேன் இறையும் என்று*
அலர்மேல் மங்கை உறை மார்பா!
நிகரில் புகழாய்.

உலக மூன்றுடையாய்.

என்னை ஆள்வானே,

நிகரில் அமரர் முனிக்கணங்கள் விரும்பும் திருவேங் கடத்தானே,

புகல் ஒன்றில்லா அடியேன்

உன் அடிக்கீழ் அமர்ந்து புகுந்தேனே'
- திருவாய்மொழி (நம்மாழ்வார்)

திருவேங்கடமுடையானிடம் தன்னை ஒப்படைத்து, சரணாகதி செய்யும் பாசுரம்.
நம்மாழ்வார் அருளியது. மிகவும் பிரசித்தி பெற்ற பாசுரம்.

'பூலோகத்தில் அவதாரம் செய்ய போகிறேன்' என்று பெருமாள், 'ராம' அவதாரம் செய்த போது, தாயார் 'சீதை'யாக அவதரித்தாள். 
தாயார் உலக கஷ்டங்களை விட, பெருமாளை பிரிந்து வாடும் படியாக ஆகி விட்டது.
'கிருஷ்ண' அவதாரம் செய்த போதும் 'ருக்மிணி' தேவியாக தாயார் அவதரித்து விட்டாள்.
எங்கோ ஒரு அரண்மனையில் திரௌபதி "கோவிந்தா" என்று கதற, அவளுக்காக ஓடினார்.
அர்ஜுனனுக்காக, தர்மபுத்திரருக்காக ஓடினார்.

"தான் தனித்து இனி அவதாரம் செய்வதே கூடாது" என்று முடிவு செய்து, தாமரை (அலர்) மேல் வீற்று இருக்கும் பத்மாவதி தாயார், பெருமாள் அர்ச்சா ரூபத்துடன் திருமலையில் கலி ஆரம்பத்தில் அவதரிக்க சங்கல்பிக்க,
'இனி தனித்த அவதாரம் தான் செய்ய போவதில்லை'
என்று முடிவு செய்து, அந்த மஹாலக்ஷ்மியான பத்மாவதி தாயார், பெருமாளின் ஸ்ரீவத்ச சின்னம் உடைய மார்பில் அவதரித்து விட்டாளாம்.

பெருமாள், "தனியாக அவதாரம் செய்யேன்" என்று சொன்னாலும், "முடியவே முடியாது" என்று பிடிவாதம் செய்து பெருமாளின் மார்பை விட்டு பிரியாமல் உறைகிறாளாம்.

பெருமாளின் மார்பில், உறைந்து இருக்கும் தாயாரை கவனித்த நம்மாழ்வார்,

அகலகில்லேன் இறையும் என்று*

அலர்மேல் மங்கை உறை மார்பா  

என்று பெருமாளை அழைக்கிறார் நம்மாழ்வார்.
அலர் (தாமரை) மேல் மங்கை (அலமேலு தாயார்)
என்ற தமிழ் பெயருக்கு சமஸ்க்ருதத்தில் "பத்மாவதி" என்று பொருள்.

ப்ரம்மாவுக்கும் ஆயுசு உண்டு.
மகா பிரளய காலத்தில், பிரம்மாவின் ஆயுசு முடிந்த பின், ப்ரம்ம லோகம் முதல் பாதாளம் வரை, அழிந்து விடும்.

ப்ரம்மாவுக்கு பின், மீண்டும் ஒரு ப்ரம்மாவை படைத்து, மீண்டும் உலக ஸ்ருஷ்டி செய்ய செய்கிறார் பரமாத்மாவாகிய நாராயணன்.

• சொர்க்கத்தில் உள்ள தேவர்கள்,
• ஜன, தப லோகத்தில் இருக்கும் ரிஷிகள்,
• சத்ய லோகத்தில் இருக்கும் ப்ரம்மா உட்பட

அனைவரும் ஒரு நாள் அழிந்து விடுவார்கள். 

ஆனால், "வைகுண்டம் அழிவதில்லை".

சொர்க்கலோகத்தில் உள்ள தேவர்களுக்கும் - "அமரர்கள்" என்ற பெயர் உண்டு.

அம்ருதம் குடித்ததால் இவர்களுக்கும் "அமரர்கள்" என்று பெயர் வந்ததே தவிர, 
உண்மையான அமரர்கள் வைகுண்டத்தில் இருக்கிறார்கள்.

இங்கு ஆழ்வார் "நிகரில் அமரர்" என்று குறிப்பிட்டு சொல்கிறார் என்று கவனிக்கிறோம்.
வைகுண்டத்தில் இருக்கும் பரவாசுதேவனுக்கு "நிகராக" என்றுமே "அமரராக" இருக்கும், மோக்ஷம் அடைந்த "நித்ய பார்ஷதர்களை" இங்கு "நிகரில் அமரர்" என்று குறிப்பிடுகிறார் நம்மாழ்வார்.

வைகுண்டத்தில் உள்ள "நித்ய பார்ஷதர்கள்" வைகுண்ட நாதனை போல, அவர்களும் எப்பொழுதும் இருப்பவர்கள். மோக்ஷம் அடைந்தவர்கள்.

பரமாத்மாவாக இருப்பதால், வைகுண்டநாதனுக்கு,
                      உலகத்தை ஸ்ருஷ்டி செய்ய வேண்டும், 
                      உலகத்தை ரக்ஷிக்க வேண்டும் 
என்ற பொறுப்பு உண்டு.

நித்ய பார்ஷதர்களான இவர்களுக்கு, அந்த பொறுப்பு கிடையாது.
இவர்கள் லட்சியம் வைகுண்ட நாதனுக்கு கைங்கர்யம் செய்வதே.

தேவைப்பட்டால், இவர்களே "ப்ரம்ம லோகம் முதல், பூலோகம் வரை" வந்து போகவும் முடியும்.
இவர்கள் சுதந்திரமானவர்கள், அமரர்கள்.
இனி பிறவி (பிறப்பு, மரணம்) எடுக்காதவர்கள்.

அப்படிப்பட்ட "அழிவில்லாத" வைகுண்டத்தில் இருக்கும்
"அமரர்களான" நித்ய பார்ஷதர்களும் (அமரர் முனிக்கணங்கள்), ஆசைப்பட்டு (விரும்பும்) பூலோகத்தில் உள்ள "திருமலை"க்கு வந்து, சாதாரண மனிதர்களை போலவே ரூபம் தரித்து,
நம்மை போன்ற சாதாரண ஜனங்களோடு ஜனங்களாக நம் கூடவே நின்று கொண்டு, நம்மை நெருக்கி கொண்டு, பெருமாளை தரிசனம் செய்ய வருகிறார்களே !! 
என்று தன் ஞான திருஷ்டியால் பார்த்து சொல்கிறார் நம்மாழ்வார்.

நித்ய பார்ஷதர்களும் சேவை செய்ய விரும்பும் பெருமையுடைய 'திருவேங்கடத்தானே' என்று

"நிகரில் அமரர் முனிக்கணங்கள் விரும்பும் திருவேங்கடத்தானே"

என்று நம்மாழ்வார் திருமலையப்பனின் புகழை, பெருமையை நமக்கு இந்த பாசுரத்தில் காட்டுகிறார்.

வைகுண்டத்திலேயே எம்பெருமானை சேவிக்கும் பாக்கியம் பெற்ற நித்ய பார்ஷதர்களே, "திருமலை வந்து விரும்பி சேவிப்பார்கள்" என்றால்,
"இந்த உலகத்திலேயே உள்ள எனக்கு உன் திருவடியை தவிர வேறு என்ன கதி இருக்க முடியும்?"
என்று சொல்லுமிடத்தில், நம்மாழ்வார்,
"மோக்ஷத்தின் சாவி அவர் கையில் மட்டுமே உள்ளது. 
வெங்கடேச பெருமாளை சரணாகதி செய்யாமல் இருந்தால் நாம் பிறவி எடுத்துக்கொண்டே இருக்க வேண்டியது தான்.
சரணாகதி  செய்வதை தவிர, நம் மோக்ஷத்திற்கு வேறு கதியே இல்லை" 
என்று நம்மை  எச்சரிக்கிறார்.

மேலும் நம்மாழ்வார் சொல்கிறார்,
"நித்ய பார்ஷதர்களுக்கு 'திருமலை' இல்லையென்றால், 'வைகுண்டம்' இருக்கிறது. அங்கு போய் அவர்களால் உமக்கு சேவை செய்ய முடியும்.
ஆச்சரியம்,
நித்ய பார்ஷதர்களே எங்களுக்கு வைகுண்டம் வேண்டாம் !! திருமலை தான் வேண்டும் !!
என்று வரும்போது,
'பூலோகத்தில் புகலிடம் இல்லாத எனக்கு, நீஙகள் ஒருவர் தானே கதி' என்று,

"புகல் ஒன்றில்லா அடியேன்

உன் அடிக்கீழ் அமர்ந்து புகுந்தேனே"

என்று உள்ளம் உருகுகிறார் நம்மாழ்வார்.

மேலும் நம்மாழ்வார் சொல்கிறார்,
"வைகுண்டம் சென்று உங்கள் திருவடியை பிடிக்க இயலாத எனக்கு, திருமலையில் உள்ள நீங்கள் தானே கதி !!

'புகலிடம் இல்லாத அடியேன், 
உன் திருவடியில் அமர்ந்து புகுந்தேனே'" 

என்று சொல்லி ஏழுமலையானுக்கு தன்னையே ஆத்ம சமர்ப்பணம் செய்கிறார் நம்மாழ்வார்.

இங்கு பாசுரத்தை கவனித்தோம் என்றால்,

"உன் திருவடியில் புகுந்தேனே" 

என்று சொல்லாமல்,

"உன் திருவடியில் அமர்ந்து புகுந்தேனே"

என்று நிதானித்து ஏழுமலையானிடம் விண்ணப்பிக்கிறார் நம்மாழ்வார்.

இங்கு "அமர்ந்து" என்ற சொல்லை சொல்லி, சரணாகதி செய்த நம்மாழ்வார்,
"நான் 'மோக்ஷத்திற்கு தகுதி உடையவன்' என்றாலும், உடனே தந்து விட வேண்டாம்.
கொஞ்ச காலம், 
திருமலையில் தங்கி (அமர்ந்து) உங்களுக்கு இங்கேயே சில காலம் சேவை செய்ய அணுகிரஹம் செய்து, என் ப்ராரப்த காலம் முடிந்த பின்னர் மோக்ஷம் கொடுங்கள்"
என்கிறார் நம்மாழ்வார்.

ஒவ்வொரு சொல்லிலும் தெய்வீக அர்த்தம் உள்ளதினாலேயே ஆழ்வார்கள் கொடுத்த பாசுரங்கள் வேதத்திற்கு சமமாக மதிக்கப்படுகிறது.



பொதுவான ஒரு கேள்வி !!

பூமியில் புண்ணியம் செய்பவர்களுக்கு, "சொர்க லோகம்"  கிடைக்கிறது.
புண்ணியம் தீர்ந்த பின், மீண்டும் பூமியில் பிறக்கிறோம்.
பூமியில் பாவம் செய்பவர்களுக்கு, "நரக லோகம்"  கிடைக்கிறது.
பாவத்திற்கான தண்டனை தீர்ந்த பின், மீண்டும் பூமியில் பிறக்கிறோம்.

மீண்டும் பிறக்காமல் இருக்க, மோக்ஷம் அடைவதே (வைகுண்டம் புகுவதே) வழி.
மோக்ஷத்திற்கான அனுமதியை தருபவர் வெங்கடேசபெருமாள் மட்டுமே. நாராயணன் மட்டுமே. பரவாசுதேவன் மட்டுமே.

பெருமாள் யாருக்கு மோக்ஷம் கொடுக்கிறார் ?
மோக்ஷத்திற்கான தகுதி என்ன?

இரண்டு விதமான நிலைக்கு, மோக்ஷம் கொடுக்கிறார் பெருமாள்.

1. "இனி தாளாது" என்ற ஆர்த்தியுடன் (துடிப்பு) சரணாகதி செய்தால், உடனே மோக்ஷம் கொடுத்து விடுகிறார் பெருமாள்.

2. "இனி தரிசனம் அடையாமல் உயிர் தரிக்காது. இனி தாளாது" என்ற ஆர்த்தி (துடிப்பு) இல்லாமல், ஆனால் பூரண சரணாகதி செய்து விட்டால், அவன் ப்ராரப்தம் முடியும் வரை, உடம்போடு வாழ்ந்து தான் ஆக வேண்டும். ப்ராரப்தம் முடிந்த பின், மோக்ஷம் கொடுத்து விடுகிறார் பெருமாள்.

ப்ராரப்த கர்மா அனுபவிக்காமல் மோக்ஷம் கொடுப்பாரா?
கோபிகைகள் போல "இனி தாளாது" என்ற ஆர்த்தியுடன் (துடிப்பு) சரணாகதி செய்து விட்டால், ப்ராரப்த கர்மாவும் பொசுங்கி, உடனே மோக்ஷம் கொடுத்து விடுகிறார் பெருமாள்.

இதே நிலையில்,
ஸ்ரீ கிருஷ்ண சைதன்யர் பூரி ஜெகந்நாத்தில், ஸ்ரீ கிருஷ்ணருடன் உடம்போடு மறைந்து விட்டார்.
அதே போல,
பக்த மீரா பிருந்தாவனத்தில் மறைந்து விட்டாள்.

ஞானியும், 'ப்ராரப்த கர்மா'வை அனுபவிக்கிறார்கள்.

நம்மாழ்வார் திருமலையப்பனை பூரண சரணாகதி செய்தவர்.
"இனி தாளாது" என்ற ஆர்த்தியும் (துடிப்பு) உள்ளவர் நம்மாழ்வார்.

மோக்ஷம் வேண்டி ஏழுமலையானை கேட்கும் போது, பெருமாள் இவருக்கு "உடனேயே மோக்ஷம் தர" தயாராக இருந்தாராம்.

உடனே மோக்ஷம் பெறுவதற்கு தகுதி இருந்தும்,
'ப்ராரப்த காலம் முடியும்வரை, இந்த உடலோடு இருந்து, திருவேங்கடமுடையானுக்கு சேவை செய்ய ஆசைப்பட்டாராம்" நம்மாழ்வார்.

"உடனேயே மோக்ஷம் வேண்டாம், கொஞ்சம் கைங்கர்யம் செய்து விட்டு பின் வைகுண்டம் வருகிறேன்"
என்கிறார் நம்மாழ்வார்.

நித்ய பார்ஷதர்களே, வைகுண்டத்தை விட்டு, திருமலை வந்து ஸ்ரீனிவாச பெருமாளுக்கு கைங்கர்யம் செய்யும் போது, தனக்கு உடனே மோக்ஷம் வேண்டும் என்றா கேட்பார், நம்மாழ்வார்?!
இதையே,

"உன் திருவடியில் அமர்ந்து" 

என்று சொல்லி,
"எப்பொழுது ப்ராரப்த காலம் முடியுமோ ! அது வரை  திருவேங்கடமுடையானுக்கு திருமலையில் சேவை செய்து, ப்ராரப்த காலம் முடிந்த பின், வைகுண்டம் சென்று அங்கு போய் பெருமானுக்கு சேவை செய்வோம்"
என்று பிரார்த்தித்தார்.

"தெய்வ பக்தியை வளர்த்தவர்கள்" ஆழ்வார்கள், நாயன்மார்கள்.
தெய்வபக்தியோடு, "தமிழையும் அழியாமல் வளர்த்தவர்கள்", காத்தவர்கள்  ஆழ்வார்கள், நாயன்மார்கள்.

போலி தமிழர்களை புறக்கணிப்போம்.
ஹிந்துக்களை அழிக்க முயற்சிக்கும் போலிகளை இனம் கண்டு, பதில் கொடுப்போம்.

உண்மையான தமிழ் பாசுரங்களின் அழகை ரசிப்போம்.



"தமிழ் பற்றையும், தெய்வ பக்தியையும்"
நம் நாட்டில் வாழ்ந்த, வாழும் மகான்கள், ஆழ்வார்கள், நாயன்மார்கள் அருளால் அடைவோம்.

ஊர் முழுக்க பறை கொட்டி, ஆழ்வார்கள், நாயன்மார்கள் நமக்கு கொடுத்த, தமிழின் அழகை பெருமையை முழக்கமிடுவோம்.

உண்மையான தமிழர்கள்,
ஆழ்வார்களையும், நாயன்மார்களையும் கொண்டாடுவார்கள். பகிர்வார்கள்.

How was West Bengal, Bangladesh - During Mahabharata Period? Who were from these places?

Deergathamas was an ancient sage in the RgVeda.
Bali was the son of Sutapas and Presni.
King Homa (father of Sutapas) raised him and Bali succeeded his grandfather.
He ruled eastern side of the Bharatkhand (Today's West Bengal, Bangladesh, Odisha).

He married Sudeshna. Bali and Sudeshna had no sons.
He requested the sage, Dirghatamas, to bless him with sons.
The sage is said to have begotten five sons.

The princes were named Anga, Vanga, Suhma and Pundra, Kalinga (Odisha), 

Anga Desa, Vanga Desa are part of today's West Bengal, INDIA.
Paundraka Desa, Suhma Desa are part of Today's Bangladesh (Seperated from INDIA as Islamic Country)



Anga Desa is the West Side of West Bengal.
Vanga Desa is the East Side of West Bengal and West Side of Bangladesh.

Under the orders of Duryodhana and his evil uncle and mentor Shakuni, the architect "Purochana" was employed in the building of Lakshagraha in the forest of Varnavrat (Today Barnava village, UP) in a plot to kill the Pandavas along with their mother Kunti.
Pandavas escaped this death trap with the hint given by Vidura (Prime Minister of Sudra community).

Once while going from place to place, they reached a quiet village named Ekachakra in West Bengal.
There Pandavas and Mother Kunti Devi, stayed in the house of a Brahmin villager who had graciously provided shelter to the Pandavas.

The demon "Bakasura" lived near the city of Ekachakra, and forced the king to send him weekly a large quantity of provisions, which he devoured, and not only the provisions, but the men who carried them.

Under the directions of Kunti, her son Bhima was sent to Bakasura for his food. A fierce battle erupted between the two and finally, Bhima killed Bakasura

Magadha Desa (Today's Bihar) was ruled by Jarasandha. Jarasandha born in Tata Nagar, Jamshedpur.

Along with Magadha, he also captured Anga Desa during his time.

He was a friend to Duryodhana.  When Duryodhana made friendship with Karna, Jarasandha agreed to give his conquered "Anga Desa" to Karna.  Duryodhana made Karna as King of Anga Desa.

All the kings of Anga, Vanga, Suhma, Paundra, Magadha participated in Rajasuya Yagam conducted by Yudhistra.

Yudhistra gave the Locker Keys to Karna who is known for his Charity to spend as much as he want to invite the Guest and serve Foods for everyone who come to Raja Suya Yagya.

World talks about Karna on his Charity.  Here, Yudhistra shows that he is more wiser than Karna. He gave his Locker Keys and opened his entire Kingdom treasury to Karna and asked him freely spend the Golds to donate and give food for everyone in the RajaSuya.
Such is the Greatness of Yudhistra.

Paundraka was the king of Paundra Kingdom.

He had enmity with Vasudeva Krishna. He imitated the attire of Krishna and proclaimed himself as "Vasudeva Krishna, the Lord".

SriKrishna waited till Paundraka had cheated 100 kings by pretending as the Lord.

Karna who was the King of Anga Desa, captured Western side of Vanga Desa.
Paundraka Vasudeva then captured Eastern Side of Vanga Desa.
He was an ally of Jarasandha, the king of Magadha.

To conquer all Kingdoms, Bhima entered Paundra Kingdom and defeated him in the Battle.  He took his Counch named "Paundra" with him.
Bhima used this Paundraka Counch in the Mahabharat Battlefield to announce his readiness to fight.

Paundraka Vasudeva who got defeated, participated in the RajaSuya as well.

One day, Paundraka Vasudeva wrote a letter to Sri Krishna, in Dwaraka and invited him for a war with him.  He wanted to prove the world, that He is the Supreme Lord but not Sri Krishna.

Sri Krishna accepted his invite and came to the battlefield in Paundra Kingdom. 

Paundraka Vasudeva had the same attire of Sri Krishna and even had Artificial Blue shades painted all over his Body.

Sri Krishna himself could not control his smile and said "How a wife is living with such a person like you.? Kudos to her !"

Paundraka Vasudeva didn't understood and asked Srikrishna to fight with him. Paundraka Vasudeva was supported by King of Kasi as well.

Sri Krishna decided to end his story.
Krishna attacked King of Kasi and beheaded Paundraka with his sudarshana chakra in the battlefield.

Even though Paundraka was killed even before the Mahabharat War, his entire Army (West Bengal) stood Behind Duryodhana and stood against Dharma.

After the fall of Bhisma and Drona in the battlefield, Karna, King of Anga Desa became the Army Chief of Kauravas.

Shalya was the king of Madra Desa (Punjab in Pakistan region).
Shalya, a powerful Spear fighter and he felt cheated by Duryodhana.
Shalya was tricked by Duryodhana, who arranged a huge feast for Shalya and his men, entertaining him for hours.
Duryodhana reveals the treachery, Shalya is astounded but is compelled to grant a boon due to the hospitality.
Unable to turn down Duryodhana's request to join the Kauravas. Shalya was asked to serve as Karna's charioteer.

During 16th and 17th day war, both of them (Karna and Shalya) had so many arguments to pull down each other.

Shalya continuously praised the Pandava prince and citing Karna's shortcomings.

On the 16th day, Shalya constantly insulted Karna, by reminding him of his previous defeats at the hands of Arjuna, during various occasions and also during the slaying of Jayadrath.

Karna reminded him of an incident happened at the Courtyard of King Dhritharashtra.
One day, Vedic Brahmins came to Hastinapur, and requested a land to do Yagya.
Shalya was present on that day.
Dhritharashtra asked Shalya, King of Madra to provide all support for the Vedic brahmins to do Yagya.
During that time itself, people of this Madra Kingdom (Punjab in Pakistan) was full of Vahlika.

"Vahlika" are those people who born in Hindu Family (Sanathana Dharma Family), but do not follow any of the Principle Guidelines suggested by Vedic Dharma.



During those period, most of the people in this Madra kingdom behaved like Vahlikas.  

Vedic Brahmins Politely denied Shalya's Support and said,
"We don't want to get support from Vahlikas directly or even through the King Of Madra whose people are mostly Vahlikas to do Yagya which is a Vedic Ritual".

Karna reminded this incident to Shalya and insulted Shalya that "You are the King of those Vahlika, right?".

If a True follower of Sanathana Dharma was criticized as "Vahlika", it is considered as a great insult.
Shalya felt insulted by Karna.  

On 17th Day, when Karna's chariot-wheel gets stuck in the mud, Shalya decided to leave him alone, during the epic fight with Arjuna.
In the end, Arjuna killed Karna with the Anjalika Weapon

After the end of Mahabharat War, Arjuna went again to Paundraka Kingdom and defeated the rest of enemies and annexed the whole Kingdom under the Supreme Ruler "Yudhistra" from Indraprastha, (Delhi).


Interested to Read More? Click Here -> Want to Understand What is Varna? What is Caste (Jati)? How it helped INDIA? How it grown?

Thought for Hindus - ஹிந்துக்கள் சிந்தனைக்கு... 5

சனாதன தர்மத்தில் இருக்கும் ஹிந்துக்கள் சிந்தனைக்கு...

மேலும் படிக்க

கலாச்சாரம் இருந்தாலும், சத்தியம் இந்திய மக்களிடம் குறைய காரணம் என்ன ? பொய் பேசுவது சகஜமாகி போய் விட்டதே, ஏன்?

சத்தியம் என்ற உன்னதமான தர்மம், இன்றைய இந்திய மக்களிடம் வீழ்ச்சி அடைந்துள்ளதை நாம் காண முடிகிறது.



கொடுத்த வாக்கில் உண்மையாக இருப்பது - "சத்தியம்"

"பொய் சொல்ல பயம் இல்லாமல்" போனதே இந்த வீழ்ச்சிக்கு காரணம்.

"நாளை 10 மணிக்கு உங்களை பார்க்க வருகிறேன்" 
        என்று ஒரு ஜப்பான்காரன் சொன்னால், அவனை நம்ப முடிகிறது.
"நாளை 10 மணிக்கு உங்களை பார்க்க வருகிறேன்" 
        என்று ஒரு இந்தியன் சொன்னால், இவன் சத்தியத்தை இன்று நம்ப                        முடிவதில்லை.
இது மறுக்க முடியாத கசப்பான உண்மை.

947AD வரை, பாரத மக்களில் ஒருவர் கூட, வெளிநாடு மோகம் கொள்ளவில்லை.
இன்னும் சொல்லப்போனால், "அலெக்சாண்டர்" இறந்த பின், அவனால் நியமிக்கப்பட்ட "செலூகஸ் நிகேடர்" என்பவன் சந்திரகுப்த மௌரியனிடம் தோற்று, கிரேக்க பெண்ணை மணம் செய்து கொடுத்தான்.

வெளிநாட்டவர் இங்கு சம்பந்தம் செய்ய பார்த்தனரே தவிர, இந்தியன் வெளிநாட்டுக்கு சென்று வாழ விரும்பாமல் இருந்த காலம் அது.

மேலும்,
இத்தாலி நாட்டுக்காரன் "கொலம்பஸ்", இந்தியாவை தேடி அலைந்து, வழி மாறி அமெரிக்காவை பார்த்தான் என்று பார்க்கிறோம்.
அங்கு இருந்தவர்களை "சிவப்பு இந்தியர்கள்" (Red Indians) என்று அடையாளப்படுத்தினர் என்றும் பார்க்கிறோம்.

அவனை தொடர்ந்து,
வாஸ்கோடகாமா என்ற போர்ச்சுகல் வணிகன் இந்தியாவில் நுழைந்தான்  என்று பார்க்கிறோம்.

இவனை தொடர்ந்து,
பிரிட்டிஷ், டட்ச், பிரெஞ்சு என்று ஐரோப்பா கண்டா நாடுகள் இந்தியாவை நோக்கி வந்தன.
இங்கேயே தங்கி வாழ முயற்சி செய்தனர்.

இது மட்டுமா?
அரபியர்கள், இஸ்லாமிய படையெடுப்பு செய்து, பாரத மக்கள் செல்வத்தை 1000 வருடங்கள் கொள்ளை அடித்தனர்.

சரித்திரத்தில், பழைய கால வரலாற்றை பார்த்தால்,
வெளி நாட்டவன் அழுகிய திராட்சை ரசம், ரொட்டியும், தேனும், ஒட்டக பால் குடித்து "அமிர்தம்" என்று நினைத்த காலத்தில்,

• ஆயிரக்கணக்கான உணவு வகைகள், 
• ஆயிரக்கணக்கான  உடை அலங்காரங்கள், 
• ஆயிரக்கணக்கான நகைகள், 
• பல நூறு பாஷைகள், 
• பல வித கலாச்சாரங்கள், 
• பல வித கலைகள், 
• பல வித வேத சம்பந்தமான தெய்வங்கள்,
• ஆகாய விமானத்தை பற்றி த்ரேதா யுகத்தில் ராமாயணத்திலேயே உள்ளது.
• பணம் சம்பாதிக்க அர்த்த சாஸ்திரம்.
• கலை வளர்த்துக்கொள்ள சிற்ப சாஸ்திரம்.
• மருத்துவத்துக்கு ஆயுர் வேதம்
• யோகத்திற்கு யோகா சாஸ்திரம்
• கணித சாஸ்திரம்

என்று பாரத நாடே வளர்ச்சி அடைந்த நாடாக மட்டுமில்லாமல், கலாச்சாரம் கொண்ட நாடாகவும் இருந்துள்ளது என்று தெரிகிறது. 

மஹாபாரத போரில் வில் அம்புடன் போர் செய்த போது, அஸ்திரங்கள், சஸ்திரங்கள் (Atom, Nuclear Bomb) பயன் படுத்தினர் என்று சொல்கிறார்கள். 
"ப்ரம்மாஸ்த்திரம் போட்டால் உலகம் அழியும்" என்று துரோணர், அவன் பிள்ளை அஸ்வத்தாமா போன்றவர்களை ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் எதிர்த்தார் என்று பார்க்கிறோம்.

இந்திய நாட்டில் இந்த அந்நியர்கள் கால் வைக்கும் முன், வளர்ச்சியின் உச்சத்தில் இருந்த நாம், செல்வங்கள் கொள்ளை அடிக்கப்பட்டதால், வளரும் நாடாக ஆகி உள்ளோம்.

"வளர்ச்சி அடைந்த நாடு" என்று பெருமை பட்டு கொள்ளும் வெளிநாடுகளுக்கு ஒரே கேள்வி,
"இந்தியாவுக்கு நுழையும் முன் (947AD) என்ன ஆச்சர்யமாக கண்டுபிடித்தார்கள் இவர்கள்?"

மருத்துவம், அறிவியல் என்று எதை தேடினாலும், இந்தியாவுக்குள் நுழைந்த காலத்திற்கு பின் தான், இவர்கள் வளர்ச்சி உண்டானது.
நம்மை அழித்து, இவர்கள் வளர்ந்தனர் என்பது மறுக்க முடியாத உண்மை.

இன்று வரை கலாச்சாரம் கொஞ்சம் நமக்கு ஒட்டி உள்ளதால் தான், இன்றும் குடும்பங்களில் ஒரு மனைவிக்கு ஒரு கணவன் என்று இன்றும் வாழ்கிறோம்.

1000 வருட இஸ்லாமிய, கிறிஸ்தவ ஆட்சியில், "நாம் கலாச்சாரத்தை இழக்காவிட்டாலும், இந்த சத்தியத்தை இழந்து விட்டோம்"

இன்று வளர்ச்சி அடைந்த நாடுகளில், கலாச்சார ஒழுக்கம் இல்லாமல் போனாலும், இவர்கள் வளர்ச்சி அடைய காரணமாய் இருப்பது - சத்தியம் என்ற கொள்கையே.



இன்று,
அமெரிக்கா, ஜப்பான் போன்ற நாடுகள் இந்த "சத்தியத்தை" உயிராக மதிக்கின்றனர். 
இந்தியாவில் சத்தியத்தற்கு மதிப்பு குறைந்துள்ளது, நாம் வருந்தத்தக்க விஷயம்.

"சத்தியத்தை மதிக்கும் நாடு" எப்பொழுதுமே பிரகாசம் அடையும். 

இந்த நாடுகள் எப்படி வலிமையாக இருக்கிறது? என்று பார்க்கும் போதே தெரிகிறது.

சத்தியத்துக்காக வாழ்ந்த ஸ்ரீராமர் பிறந்த நாட்டில், இந்த தர்மம் வீழ்ந்ததற்கு காரணம் என்ன ? 
சத்தியத்தில் நின்ற ஸ்ரீராமர் போன்றவர்கள் சரித்திரத்தை நாம் மறந்ததே, நாம் சத்தியத்திலிருந்து வீழ்ந்ததற்கு காரணம். 

"சத்தியத்தில் நிற்கும் மக்களே, சத்தியத்தில் நிற்கும் தலைவர்களே", ஒன்று சேர்ந்து நாட்டை உயர்த்த முடியும்.

இனி இந்தியா முன்னேற ஒவ்வொரு இந்தியனும் முதலில் கடைப்பிடிக்க வேண்டியது "சத்தியமே" !

எப்படி இந்தியாவில் பொய் பேசும் பழக்கம் அதிகமாய் போனது? 
"பொய் பேச தேவை இல்லை" என்ற  இடத்தில் கூட, வெகு சாதாரணமாக இப்பொழுது இந்தியர்கள் பொய் பேசுகின்றனர்.
இது ஏன்? 

எப்படி இந்த சத்தியம் என்ற தர்மம் இந்தியர்களிடம் இப்போது மலிந்து காணப்படுகிறது ?

அன்று மக்களிடம் இதயத்தில் சத்தியம் இருந்தது.
இன்றுள்ள மக்களிடம் இதயத்தில் சத்தியம் இல்லாமல் போனதால், தானும் கெட்டு, நாட்டை அழிவு பாதைக்கு இழுத்து செல்கின்றனர்.

இஸ்லாமியர்களின் 1000 வருட ஆதிக்கத்தில் இருந்த பொழுது கூட, ஹிந்துக்களிடம் இருந்த சத்தியம் அழியாமல் தான் இருந்துள்ளது. 

"சத்தியமாக இருக்க வேண்டும்" என்ற பண்பு படிப்படியாக கிறிஸ்தவர்களின் ஆட்சியில் இருந்து குறைய தொடங்கி,
இப்பொழுது விடுதலை அடைந்த பின்பும், ஹிந்துக்கள் தன் குணமாக வைத்திருந்த இந்த சத்யம் (உண்மையாக இருத்தல்) இன்று குன்றி போய் உள்ளது என்பதே உண்மை.

"சத்யம் ஏவ ஜயதே" ( "Truth Alone Triumphs") என்று இன்றும் இந்தியா சொல்லிக் கொண்டாலும், இந்தியாவில் யாருமே பொய் சொல்ல மனம் அஞ்சாததால், அரசன் முதல் பொது மக்கள் வரை பொய் பேச இன்று தயங்குவதில்லை.
நீதிமன்றத்தில் உள்ள ஏராளமான "வழக்குகள்" இதற்கு சாட்சி. 

இந்த சத்தியத்தை உயிராக கொண்டவர் ஸ்ரீ ராமர். 

ராமரிடம் அன்பு உள்ளவன் பொய் பேச அஞ்சுவான். சத்தியத்தில் இருப்பான்.

இஸ்லாமியர்கள் காலம் வரை, ஹிந்துக்கள் பெரும்பாலும் அவரவர்கள் உயிராக மதிக்கும் "தெய்வத்தை வைத்தோ, தாய் தந்தை" மீதோ சபதம் செய்து "வாணிகமோ, உடன்படிக்கையோ" செய்து கொண்டனர் என்று பார்க்கிறோம்.

பத்திரம் கிடையாது, பதிவு கிடையாது.

இப்படி வாய் மொழியாக செய்த சபதம், பெரும்பாலும் ஜெயித்துள்ளது.

அரசன் வரை, செல்லும் வழக்குகள் மிக குறைவு அந்த காலங்களில். 

அப்படி வரும் வழக்கும், சில நாட்களில் தீர்வு காணப்பட்டு விடும். 

இது எப்படி சாத்தியமானது? 

இந்த சபதமே யார் குற்றவாளி என்பதை காட்டி விடும் சக்தி கொண்டதாக இருந்தது.

தன் தாய் மீதோ, தன் ப்ரியப்பட்ட தெய்வத்தின் மீதோ சபதம் செய்த பின,

குற்றம் செய்தவன், பொய் சொன்னதில்லை. பொய் சொல்ல தயங்கினான்.

இந்த சபதம் உள்ளுக்குள் சென்று மனதை தொடுவதால், ஹிந்துக்கள் முதலில் "சபதம் செய்", பின் பத்திரம், பட்டா போன்றவை எழுதிக் கொள்ளலாம் என்றனர். 

கிறிஸ்தவர்களின் ஆட்சி ஆரம்பித்ததில் இருந்து, "பத்திரம், பட்டா" போன்றவை மிக முக்கியம் என்று கொண்டு வரப்பட்டு, "சபதம் செய்" என்பது காணாமல் போனது. 

நம் ஹிந்து தெய்வங்களின் மீது இருந்த பொறாமை த்வேஷ புத்தியே, இதற்கு காரணம். 

"ஹிந்துக்களின் தெய்வங்கள் பொய்" என்று நிரூபிக்க நினைத்த கிறிஸ்தவர்கள், ஹிந்துக்களின் தெய்வத்தின் பெயரை சொல்லி எப்படி சபதம் செய்ய வைப்பார்கள்?

ஹிந்துக்களின் தெய்வத்தின் பெயரை சொல்லி சபதம் செய்தால், எப்படி இவர்கள் நம்பிக்கையை கெடுக்க முடியும்? 

தங்கள் மதத்தை பரப்புவது மட்டுமே நோக்கம் கொண்ட இவர்கள், இது போன்று "ஹிந்து தெய்வத்தின் பெயரால்" என்று சபதம் செய்ய அனுமதித்தால், 1000 வருடம் இஸ்லாமியர்கள் ஆட்சியில் மழுங்கி போன ஹிந்துக்கள் விழித்து கொள்ள வழி வகுக்கும், தன் மதத்தை பரப்ப இயலாமல் போகும் என்று கணித்தனர். 

அதனால் லீகல் சிஸ்டம் என்பதை மட்டுமே முக்கியப்படுத்தி, இவர்களின் தெய்வ நம்பிக்கை பயன் அளிக்கும் என்று தெரிந்தாலும், இதனை தந்திரமாக நம் வழக்கத்தில் இருந்து அகற்றினர். 

தன் தாய் மீதோ, தெய்வத்தின் பெயராலோ சபதம் செய்பவனுக்கு, மனதால் ஒரு வித சஞ்சலம் / நெருடல் ஏற்படும். 

இந்த சபதம் செய்யும் பழக்கம், காணாமல் போனதும், பத்திரத்தில் கை ரேகை பதித்தாலும், கை எழுத்தே போட்டாலும், "இது என் கை எழுத்து இல்லை" என்று தைரியமாக பொய் சொல்ல ஆரம்பித்தனர். 

பொய் சொல்ல பயந்த நீதி மன்றத்தில், இன்று சகஜமாக பொய் சொல்கின்றனர். 

நீதிபதிகளுக்கு ஒரு வழக்கை முடிக்க பல வருடங்கள் ஆகிறது. 

யார் உண்மை சொல்கின்றனர்? யார் பொய் சொல்கின்றனர்? 

என்பது கண்டு பிடிக்க முடியாது போய், ஒரு வழக்கு முடிய பல வருடங்கள் எடுக்கிறது.

உண்மையை நிலைநாட்ட எங்கும் பயன்படுத்தப்பட்ட சபதம் செய்யும் முறை, நீதி மன்றத்தில் மட்டும் இன்றும் உள்ளது. 

இன்றும் ஹிந்துக்கள் கீதையை கொண்டோ, பிற மதத்தில் மாறிய/மாற்றப்பட்ட ஹிந்துக்கள் அவர்களின் நூலையோ கை வைத்து சபதம் செய்கின்றனர். 

இந்த சபதம் செய்யும் பழக்கம், சகஜமாக ஒவ்வொரு வீட்டிலும், இருந்தது.

வீட்டில் சண்டை என்றால், ஊர் பஞ்சாயத்தில் இந்த "சபதம்" என்ற மனோவியல் கொண்டே பல தீர்க்க படாத வழக்குகள் அரசன் வரை சொல்லாமலேயே அந்த காலத்தில் எளிதாக தீர்த்துள்ளனர். 

இன்றோ, 

அரச பதவியில் இருக்கும் அதிகாரி முதல் வீட்டில் உள்ள குழந்தை வரை, பொய் பேச பயப்படுவதில்லை. 

பத்திரத்தில் கையெழுத்தோ, சாட்சியை கொலை செய்யவோ, திருடவோ இவர்களுக்கு (நமக்கு) பயமில்லை. 

பணம் இருந்தால் தப்பிக்க வழி தேடுவோம் என்று தான் நினைக்கின்றனர். 

இந்த அதர்ம புத்தி ஒழிய வேண்டும் என்றால், அனைவரும் ஸ்ரீ ராமரின் சரித்திரத்தை தினமும் தியானிக்க வேண்டும். 

தந்தை செய்த சத்தியத்துக்கு, தான் 14 வருடம் காடு செல்ல கூட தயார் என்று சென்ற ஸ்ரீ ராமர் இந்த நாட்டில் இருந்தவர் என்பதை நாம் மறக்க கூடாது. 

14 வருடங்கள் வட இந்தியாவில் இருந்து ராமேஸ்வரம் வரை இவர் கால் தடம் உள்ளது என்பதை மறக்க கூடாது. 

ராமர் வாழ்ந்த காலத்தில் வால்மீகி என்ற ஒரு வேடுவ குலத்தில் பிறந்த ரிஷி, நம் தமிழ்நாட்டில் பிறந்தவர் என்பதையும் மறக்க கூடாது. 

ராமர் ராவணனை தேடி வரும் பொழுது, நம் தமிழ் நாட்டில் இருந்த அகத்திய முனிவர் தன்னிடம் இருந்த அத்தனை அஸ்திரங்களையும் தந்தார் என்பதையும் மறக்க கூடாது. 

சத்தியத்தால் மட்டுமே நாட்டுக்கு மதிப்பு. 

இந்த தர்மமே அமெரிக்கா, ஜப்பான் மக்களிடம் காணப்படுகிறது. 

இது அடிப்படை குணமாக இருந்த சமயத்தில், இந்தியன் மதிப்பு மிக்கவனாக இருந்தான். 

சரித்திரத்தில், வாஸ்கோடகாமா இந்தியாவை நோக்கியே வந்தான். 

இந்தியர்கள் அந்த காலங்களில் கை நீட்டி கேட்பவர்களாக இல்லை. 

இப்பொழுது எதற்கு எடுத்தாலும் இந்தியன் அமெரிக்காவையும், ஜப்பானையும் எதிர்பார்க்கும் நிலை வந்ததற்கு காரணம், இந்த சத்தியத்தை நாம் விட்டதே மூலகாரணம். 

ஸ்ரீ ராமர் வழியில் செல்ல செல்ல, சத்தியம் ஒவ்வொரு மனிதனுக்குள்ளும் வளரும். 

நாடு சத்தியத்தில் நிற்கும். மதிப்பு தானாக பெருகும். 

"சத்யம் ஏவ ஜயதே" ( "Truth Alone Triumphs") என்று சொல்லும் வாக்கு உண்மையாகும்.